Κώστας Τζαβάρας: Πολιτική διαφθορά : Το σαράκι της Δημοκρατίας
| Κυριακή, 13 Νοεμβρίου 2011 |
|
Όχι μόνο σήμερα αλλά και από τα παλιά τα χρόνια η διαφθορά των πολιτικών ήταν το σαράκι που κατατρώγει τα σωθικά της Δημοκρατίας.
Η πολιτική διαφθορά καταστρέφει την εμπιστοσύνη που συνδέει τον πολίτη με τους αντιπροσώπους του.
Αυτούς , δηλαδή, που εκλέγει για να παίρνουν αποφάσεις εξ ονόματος και για λογαριασμό του κατά την διοίκηση και διαχείριση των κοινών υποθέσεων.
Ήδη από την εποχή του Σόλωνα είχε διαγνωσθεί ο θανάσιμος κίνδυνος με τον οποίο η πολιτική διαφθορά απειλεί την Δημοκρατία και τους θεσμούς του Κράτους.
Στο περί Αρχών κεφάλαιο της Νομοθεσίας του Σόλωνα καθιερώθηκε για πρώτη φορά η υποχρέωση της λογοδοσίας των αρχόντων.
Στο άρθρο 87 του κεφαλαίου αυτού προβλέπεται ότι οι αρχές, οι επιστάτες των δημοσίων έργων και όλοι όσοι κυβερνούν τα κοινά της πόλης ή συνεδριάζουν στα δικαστήρια δεν αποχωρούν από τις θέσεις τους πριν λογοδοτήσουν ‘’.
Δεν αποχωρούσαν οι πολιτικοί της Αθηναϊκής Δημοκρατίας από την θέση τους προτού ελεγχθεί από ειδικό δημόσιο σώμα τους λογιστές η περιουσιακή κατάστασή τους για να διαπιστωθεί αν τα αποκτήματά τους κατά την διάρκεια της θητείας τους είχαν προέλθει από τα νόμιμα εισοδήματά τους.
Έτσι υπήρχε η θεσμική δυνατότητα να εντοπίζεται ο παράνομος ή αθέμιτος πλουτισμός αυτών που εκμεταλλεύονταν το αξίωμά τους και χρησιμοποιούσαν την επιρροή τους για να βελτιώσουν την περιουσιακή τους κατάσταση.
Με αυτόν τον απλό και αποτελεσματικό τρόπο οι νομοθέτες της Αθήνας των κλασσικών χρόνων αντιμετώπιζαν την διαφθορά και την ανάρμοστη συμμετοχή στον δημόσιο βίο των πολιτικών.
Χιλιάδες χρόνια μετά το φαινόμενο της πολιτικής διαφθοράς εξακολουθεί να διαβρώνει την δημόσια ζωή έχοντας πλέον εξελιχθεί σε σύγχρονη μάστιγα. Πρόκειται πια για ένα ενδημικό ρεύμα , πολύπλοκης και πολύμορφα οργανωμένης εγκληματικής δράσης που κατά κανόνα μένει ασύλληπτη λόγω των ‘’υψηλών’’ δικτυώσεών που συνήθως διαθέτει στα κλιμάκια της κρατικής εξουσίας
Σήμερα η πηγή της πολιτικής διαφθοράς εντοπίζεται στις εστίες διαπλοκής της οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας με την πολιτική.
Όπως εύστοχα παρατηρεί ο Δ. Ράϊκος (Δημόσια Διοίκηση και Διαφθορά σελ. 39) σήμερα ‘’η πολιτική, η οικονομική και η κοινωνική ισχύς του οργανωμένου εγκλήματος επιδρά στις διαλεκτικές συνιστώσες του δικαίου και των ρυθμίσεων των ανθρωπίνων σχέσεων , δηλαδή τόσο στην Κοινωνικοοικονομική παράμετρο ….όσο και στη Πολιτική (η Κανονιστική) παράμετρο που έγκειται στην ρύθμιση και λειτουργία των κοινωνικών σχέσεων ΄΄.
Έχοντας προσλάβει τέτοιες διαστάσεις σήμερα η πολιτική διαφθορά τείνει να θεωρείται ακαταμάχητη. Ο λαός συνεχώς σκανδαλίζεται από περιπτώσεις επιχειρηματιών (κυρίως προμηθευτών και εργολάβων του Δημοσίου) που πλούτισαν χωρίς να διαθέτουν άλλη ‘’υποδομή ‘’ εκτός από την διαπλοκή τους με κάποιους ισχυρούς ‘’πολιτικούς’’ Αλλά και από τις περιπτώσεις ‘’πολιτικών’’ που προσήλθαν στην Πολιτική πάμπτωχοι ,ανεπάγγελτοι, άεργοι και εξήλθαν πάμπλουτοι εις πείσμα του περιβόητοι ‘’πόθεν έσχες’’.
Τα φαινόμενα εξάλλου της κατά παραγγελία νομοθέτησης, οι φωτογραφικές διατάξεις νόμων κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι δεν αποτελούν αντικείμενο συναλλαγής μεταξύ επιχειρηματιών και μάλλον της εκάστοτε κυβέρνησης.
Όλα αυτά δυστυχώς συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα, όταν για την καταπολέμηση της πολιτικής διαφθοράς κάθε χρόνο εκδίδονται δεκάδες αποφάσεις, κανονισμοί, διεθνείς συμβάσεις και νόμοι από τη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε., την Επιτροπή και το Κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, από την Βουλή των Ελλήνων κ.ο.κ..
Επομένως το σύγχρονο νομικό οπλοστάσιο, έχει αποδειχθεί αναποτελεσματικό στον αγώνα κατά της διαφθοράς.
Καιρός λοιπόν να επιστρέψουμε στις απλές μεθόδους της κλασσικής εποχής: Είναι ανάγκη να ιδρυθεί ένα ειδικό σώμα δημοσίων λειτουργών για τον έλεγχο και την καταπολέμηση της πολιτικής και της θεσμικής διαφθοράς. ΄Ετσι προτού αποχωρήσει από την θέση του κάθε δημόσιος πολιτικός ή υπηρεσιακός λειτουργός αλλά και όποτε κρίνεται αυτό αναγκαίο θα ελέγχεται ειδικά και ατομικά για τον τρόπο που απέκτησε την περιουσία του. Δηλαδή θα λογοδοτεί .Αυτή είναι η λύση που αν δεν εξολοθρεύσει τουλάχιστον θα περιορίσει δραστικά το φαινόμενο της πολιτικής και της θεσμικής διαφθοράς. Απαιτείται μόνο η πολιτική βούληση. Τίποτε άλλο.
