Κώστας Τζαβάρας : "Η ακαδημαϊκή ελευθερία δεν απαλλάσσει από την υποχρέωση υπακοής στο Σύνταγμα κανέναν», άρθρο 16 παρ.1

Πέμπτη, 03 Φεβρουαρίου 2011

Στα πλαίσια  διαλόγου για το πολιτικό άσυλο μίλησε σήμερα στη Βουλή ο υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Δικαιοσύνης της ΝΔ Κώστας Τζαβάρας ,αφού προηγουμένως και κατ΄ επανάληψη χρειάστηκε να ζητήσει το λόγο επί προσωπικού ,αντιδρώντας σε επικριτικά σχόλια του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρα .

Πράγματι , ανέφερε ο κ. Τζαβάρας , σε αυτήν την Αίθουσα πριν από λίγες ώρες υπήρξαν εντάσεις δημοκρατικού διαλόγου, ο οποίος σε κάποιες στιγμές δεν ήταν ο γνωστός τυποποιημένος παράλληλος μονόλογος, με αφορμή την παρουσία του κ. Τσίπρα στο Βήμα αυτό και εξαιτίας των επιθέσεων στις οποίες εξετράπην εναντίον προσώπων, αντιπροσώπων του ελληνικού λαού, που όλοι μαζί σε αυτή την Αίθουσα υπηρετούμε τη δημοκρατία.

Είχαμε δε και την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι από το κόμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καλλιεργείται η άποψη ότι σε αυτόν εδώ το χώρο υπάρχουν ορισμένοι που αισθάνονται τον εαυτό τους ως εγγυητή της ιστορικής ομαλότητας, ως ιστορικής ομαλότητας νοουμένης εκείνης της πορείας των πραγμάτων, η οποία ανταποκρίνεται στις ιδεολογικές προκαταλήψεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Και -ω του θαύματος- φθάνει στο σημείο να κατηγορεί μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής για τη διερεύνηση του σκανδάλου της SIEMENS για συγκάλυψη, όταν ο κ. Παπαδημούλης που είναι Βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και συμμετείχε σε αυτή τη συγκεκριμένη Επιτροπή αναγκάστηκε να ομολογήσει -και προκύπτει από τα Πρακτικά της Επιτροπής- την αδυναμία του να συμπληρώσει με κρίσιμα πραγματικά περιστατικά το ενιαίο πόρισμα όπου καταχωρούνται όλα τα γεγονότα που προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία και μέσα σε αυτό αποδείχθηκε ότι δεν υπήρχε κάτι επιπλέον, το οποίο να έπρεπε να έχει καταχωρηθεί και από διάθεση συγκαλύψεως δεν περιελήφθη σε αυτό το συγκεκριμένο κείμενο.

ʼρα, νομιμοποιούμαι ,από του Βήματος αυτού ,επισήμανε ο κ. Τζαβάρας ,να επιστρέψω αυτή την αήθη προσπάθεια που έκανε ο Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απευθυνόμενος στο πρόσωπό μου και να του πω ότι πράγματι η δημοκρατία στηρίζεται από το διάλογο, όταν αυτός γίνεται με επιχειρήματα και όχι όταν κάποιοι χρησιμοποιούν τη συκοφαντία και την προσωπική προσβολή, για να ενισχύσουν ή να βελτιώσουν την πολιτική τους θέση σε αυτή τη δύσκολα βιούμενη πραγματικότητα της πολιτικής και της κοινωνικής μας ζωής

Βέβαια η δυσκολία είναι πολύ μεγαλύτερη για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., γιατί σε αυτή εδώ την Αίθουσα έχει αναλάβει την πρωτοβουλία των κοινοβουλευτικών εκείνων ακτιβισμών, οι οποίοι δεν συνδέονται ασφαλώς με την υποχρέωση και το καθήκον που έχουμε όλοι μας εδώ, γιατί εμείς ως αντιπρόσωποι του λαού είμαστε υποχρεωμένοι να υπηρετούμε τη δημοκρατία με βάση αυτά που προκύπτουν κάθε φορά στα πλαίσια είτε της νομοθετικής πρωτοβουλίας, είτε του κοινοβουλευτικού ελέγχου.

Θεωρώ, λοιπόν, πολύ σοβαρό ολίσθημα τη σημερινή παρουσία στο Βήμα αυτό του κ. Τσίπρα και θα ήθελα με όλο το σεβασμό που διαθέτω -και οφείλει να διαθέτει ο καθένας απέναντι στο πρόσωπό του, ως Προέδρου Κοινοβουλευτικής Ομάδας, κόμματος που εκπροσωπείται στη Βουλή- να του πω ότι δεν διαθέτει το μονοπώλιο ούτε της κοινωνικής ευαισθησίας, αλλά ούτε και εκείνο που ταιριάζει σε εγγυητή της ιστορικής ομαλότητας.

Θα ήθελα δε να πω ότι ίσως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κόπτεται και αμύνεται υπέρ ενός θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου που μάλλον αποτελεί πια έναν φετιχισμό ιστορικό, παρά ένα θεσμό ο οποίος στηρίζεται και παράγει ή αναπαράγει μια συγκεκριμένη κοινωνική σημασία, που να έχει σχέση με τα δρώμενα μέσα στο Πανεπιστήμιο. Θα ήθελα, λοιπόν, να του υπενθυμίσω ότι ενδεχομένως πρέπει κάποιοι να πάψουν να κυκλοφορούν ή να αυτοσυντηρούνται πολιτικά τοκίζοντας κάποια σχέση που είχαν κάποια στιγμή με ένα φοιτητικό κίνημα, το οποίο όλοι το υπηρετήσαμε και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να εμφανίζεται ως προνομιακός εκφραστής κάποιων ιστορικών καταστάσεων για τις οποίες όλοι έχουν το μερίδιο της συμβολής τους.

Πράγματι, το φοιτητικό κίνημα υπήρξε ο πιο αποφασιστικός μηχανισμός αντίστασης, κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας. Και πράγματι μέσα από αυτό αναδείχθηκαν φυσιογνωμίες πολιτικές, που μεταπολιτευτικά έδρασαν στο χώρο της δημοκρατίας, πλην όμως αυτό που πλέον ο λαός δεν αντέχει, αυτό που ο λαός δεν ανέχεται, είναι να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι οι οποίοι, χωρίς να έχουν την παραμικρή συμβολή στην οικονομική, στην κοινωνική, στην επιστημονική, στην επαγγελματική ζωή αυτού του τόπου, να έχουν καταφέρει να επιβιώνουν επαγγελματικά, πολιτικά, οικονομικά τοκίζοντας βιώματα τα οποία, εν πάση περιπτώσει -θα πρέπει κάποτε να το παραδεχθούμε- είναι βιώματα όλου του ελληνικού λαού.

Με αυτήν την έννοια θέλω να πω ότι εάν η Νέα Δημοκρατία είναι που σήμερα καταθέτει αυτήν την τροπολογία, την καταθέτει γιατί πραγματικά αυτή η ισχύς του συγκεκριμένου ιστορικού βιώματος -αυτού, δηλαδή, που κατοχυρώθηκε ως νόμος και αφορούσε την ισχύ του ασύλου στους πανεπιστημιακούς χώρους- ήδη έχει εξαντλήσει τα όριά του και τη χρησιμότητά του. Γιατί εάν κάποιος σοβαρός ιστορικός θέλει να αποτιμήσει και να αξιολογήσει το τι ακριβώς συνέβη με τη νομοθέτηση του ν.1268/82, που για πρώτη φορά τότε ιδρύθηκε και κατοχυρώθηκε στους πανεπιστημιακούς χώρους η έννοια του ασύλου, σ’ αυτό το οποίο θα καταλήξει είναι ότι πραγματικά εκείνη τη στιγμή η ιδεολογία εκδικήθηκε την ιστορία.

Γιατί αυτό που δεν απόλαυσαν ή αυτό που στερήθηκαν κυρίως οι φοιτητές, όταν ξεκινούσαν και κορύφωναν έναν αγώνα κατά της βίας και κατά της δικτατορίας –αυτή, δηλαδή, η απουσία του ασύλου των πανεπιστημιακών σχολών κατά τη διάρκεια της δικτατορίας- είναι που θέλησε ο νομοθέτης της Μεταπολίτευσης να τους το αποδώσει, να τους το αναγνωρίσει και φθάσαμε στο σημείο σε συνθήκες, όπου δεν επιτρεπόταν να γίνεται λόγος για άσυλο σε έναν χώρο δημοκρατούμενο, αυτό που ήταν αδιανόητο να λειτουργεί ως άσυλο σε συνθήκες μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αυτό σήμερα να το βιώνουμε σαν την υπέρτατη αξία, που πρέπει να την περισώσουμε και να τη διαφυλάξουμε μέσα στο χώρο των Πανεπιστημίων.

Και βέβαια εδώ τόνισε ο κ. Τζαβαρας ,χαρακτηρίζω αυτό το θεσμό ως πολιτικό ή ιστορικό φετιχισμό, γιατί δεν βρίσκεται σε καμία λειτουργική σχέση με αυτό που πραγματικά πρέπει να συμβαίνει μέσα σε ένα πανεπιστήμιο, δηλαδή τη διδασκαλία, την ανταλλαγή των απόψεων, τη διακίνηση των ιδεών και βέβαια αυτό που χωράει μέσα στην ευρύτερη έννοια της κοινωνικής σημασίας, της ακαδημαϊκής ελευθερίας.

Κατά ποία έννοια μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει άλλη αναφορά η ακαδημαϊκή ελευθερία εκτός από αυτή που προκύπτει από την ίδια της τη λειτουργία; Δηλαδή εκτός από αυτή που πρέπει να διασφαλίζει η πολιτεία όσον αφορά την ανεμπόδιστη διακίνηση ιδεών μεταξύ διδασκομένων και διδασκόντων, την ανεμπόδιστη διακίνηση μεταξύ σημασιών που έχουν σχέση με την οικοδόμηση ενός πολιτισμού που στηρίζεται στις αρχές της επιστήμης, στις αρχές της αξίας του προσώπου και στις αρχές του αγώνα που κάνει κάθε φοιτητής και κάθε δάσκαλος για να δημιουργεί μέσα στα όρια αυτού του πανεπιστημιακού χώρου κάτι ξεχωριστό, κάτι που δεν είναι άσυλο; Γιατί η έννοια του ασύλου, εάν ασχοληθεί κάποιος με την ιστορία της, θα δει ότι ξεκινά από την Παλαιά Διαθήκη. Έχουμε τις πρώτες γραφές, το δευτερονόμιο, όπου άσυλο, κατά την εβραϊκή παράδοση, ήταν ο τόπος όπου κατέφευγαν αυτοί οι οποίοι είχαν προκαλέσει θανάτωση προσώπων ακουσίως και εκεί, αφού περνούσαν μια δοκιμασία είτε τους ανεγνωρίζετο αυτό το δικαίωμα είτε τους παρέδιδαν στην εκδίκηση των συγγενών αυτών των θυμάτων.

Στη συνέχεια μπορούμε να μιλάμε για άσυλο στην αρχαία Ελλάδα υπό την έννοια του χώρου όπου υπάρχει το ακαταδίωκτο, όπως μπορούμε στη συνέχεια, στους νεότερους χρόνους και με τη συμβολή βέβαια του Μισέλ Φουκό και όλων των άλλων, όσον αφορά τις φυλακές και τους τρελούς και από την πλευρά της ψυχιατρικής όσον αφορά τα ιδρύματα, εκεί δηλαδή όπου υπάρχουν τα λεγόμενα άσυλα ανιάτων ή άσυλα των ανθρώπων που είτε η αρρώστια είτε η κοινωνική δυστυχία είτε ο έλεγχος των πράξεών τους γιατί παρέβησαν κάποια ποινική διάταξη, τους σωρεύει και τους απομονώνει από την κοινωνία. Τέτοιο άσυλο δεν είναι το πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ένας χώρος ζωντανός, ένας χώρος που μεταδίδεται η γνώση, ένας χώρος που διαπλάθονται χαρακτήρες και όπου διακονείται η επιστήμη και η αλήθεια.

Τελειώνοντας ο κ. Τζαβάρας ανέφερε  , ότι  μόνο το δεύτερο εδάφιο της παραγράφου 1 του άρθρου 16, όπου εκεί ο σοφός συνταγματικός νομοθέτης ακριβώς γιατί έμμεσα αναγνωρίζει ότι αυτή η θέσπιση του ασύλου έχει γίνει κατά ένα τρόπο που δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες του ασύλου, αλλά είναι ένα δώρο που δόθηκε από τη μεταπολίτευση στους πραγματικούς αγωνιστές της δημοκρατίας που ήταν τότε οι φοιτητές, λέει συγκεκριμένα και αυτολεξεί: «Η ακαδημαϊκή ελευθερία δεν απαλλάσσει από την υποχρέωση υπακοής στο Σύνταγμα, κανέναν». Αυτή είναι η φράση κλειδί που όποιος την ερμηνεύσει όπως πρέπει, θα αντιληφθεί ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί μέσα από τη λειτουργία αυτού του ασύλου, με τον τρόπο που έχει θεσπιστεί, με το νόμο 1268/1982 μπορεί να θεωρεί ότι αποτελεί το χώρο όπου βρίσκουν καταφύγιο όλοι οι κατατρεγμένοι αυτού του τόπου, ημεδαποί ή αλλοδαποί και όλοι οι αναξιοπαθούντες μόνο και μόνο για να μετατρέπουν αυτό το χώρο σε εφαλτήριο ή σε ορμητήριο αγώνων κατά της πολιτείας και κατά της κοινωνίας.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι κάποια στιγμή και μέσα σε αυτή την Αίθουσα οι πλάνες θα πρέπει να διαλυθούν, οι ψευδαισθήσεις θα πρέπει να πάψουν να προσανατολίζουν συμπεριφορές πολιτικές προς κατευθύνσεις οι οποίες είναι αλλότριες σε σχέση με τη λειτουργία και τους σκοπούς που πρέπει να υπηρετεί το πανεπιστήμιο και η δημοκρατία.



Facebook Twitter Flickr Youtube Rss
Created by e-dinet