Κ. Τζαβάρας: "κατ’ έριν και χρεών’’
Δύο λόγια για τη μνήμη Του Τάκη Αντωνόπουλου
| Κυριακή, 12 Νοεμβρίου 2017 |
|
Έφυγε πρόσφατα από τη ζωή ένας μεγάλος και ξεχωριστός δικός μας άνθρωπος. Ο Τάκης Αντωνόπουλος. Ένας αδιάκοπα ενεργός πολίτης που ποτέ δεν έλειψε από τους αγώνες για περισσότερη Δικαιοσύνη και λιγότερο παραλογισμό στην κοινωνία. Δεν σιώπησε ποτέ ούτε προσποιήθηκε τον αδιάφορο μπροστά σε ότι πίστευε ότι δεν άξιζε να υπάρχει. Πάντα διαθέσιμος για την διεκδίκηση του κοινού αγαθού. Πάντα ενεργός στην υπηρεσία του Δήμου, πάντα ανοικτός στην αποδοχή κάθε πειστικού επιχειρήματος για ανάληψη πρωτοβουλίας.
Ο σπουδαίος συμπολίτης με την πληθωρική και επιτυχημένη κοινωνική δράση σε όλα τα πεδία και τα επίπεδα του δημόσιου και ιδιωτικού βίου: Υπήρξε αντιδήμαρχος Πύργου, Νομαρχιακός σύμβουλος, Πρόεδρος συλλόγων, επικεφαλής πρωτοβουλιών , επιτυχημένος επιχειρηματίας αλλά και ένας ευαίσθητος άνθρωπος , πρόθυμος πάντα να ανταποκριθεί , αρωγός και συμπαραστάτης στην ανάγκη του διπλανού του. Ο άνθρωπος που ποτέ δεν έλαθε βιώσας, που δεν εσιώπησε όταν όφειλε να πάρει δημόσια το λόγο, που δεν αδιαφόρησε για τα μεγάλα και τα σημαντικά τοπικά ή γενικά προβλήματα του κοινωνικού συνόλου. Δραστήριος πολίτης , διαρκώς διαθέσιμος να προσφέρει τις ανιδιοτελείς υπηρεσίες του για το κοινό συμφέρον. Ποιος δεν εθαύμασε τη μαχητικότητα, την υπευθυνότητα, την αυταπάρνηση αλλά και την προνοητικότητα στην υπόθεση της «Τριανταφυλιάς» που αν είχαν εισακουσθεί εγκαίρως οι προτάσεις του το πρόβλημα της διαχείρισης των αστικών απορριμμάτων θα είχε επιλυθεί προ πολλού χωρίς να έχουν σπαταληθεί τόσοι κόποι, τόσες θυσίες, τόσα μέσα, που χρειάσθηκαν για να καταλήξει η υπόθεση αυτή στο σημερινό της στάδιο.
Πάνω απ’όλα όμως έχοντας για πολλά χρόνια ένα στενό προσωπικό και οικογενειακό δεσμό με τον Τάκη θέλω να τιμήσω τη μνήμη του με την αναφορά στο ηθικό αποτύπωμα με το οποίο χάραξε το πέρασμά του από τη ζωή. Αφήνει για όλους μας παρακαταθήκη ηθική δύο βασικά μηνύματα.
Το πρώτο προκύπτει από την ετοιμότητα του Τάκη να αντιδρά αυθορμήτως σε κάθε μορφή αδικίας και παραλογισμού που συναντούσε μπροστά του. Χωρίς να το ξέρει ήταν η πιο χαρακτηριστική μορφή του επαναστατημένου ανθρώπου όχι με ιδεολογική αλλά με κοινωνική και ηθική αιτία. Ήταν ο άνθρωπος που έλεγε το ΟΧΙ χωρίς όμως να παραιτείται από το δικαίωμα της ανατροπής αυτού που προκαλούσε την άρνησή του. Είχε υιοθετήσει το παράγγελμα που μας κληροδότησε ο Αλμπέρ Καμύ «εξεγείρομαι άρα υπάρχουμε». Δηλαδή η κοινωνία λειτουργεί και υπάρχει όταν και όσο υπάρχει αντίδραση στην αδικία και την παράνοια. Το δεύτερο μήνυμα περιέχεται στις πατρικές νουθεσίες που έδινε σε μια ομάδα συμφοιτητών και φίλων του γιού του Θοδωρή (μεταξύ των οποίων είχα την ευτυχία να περιλαμβάνομαι κι εγώ) περί τα τέλη της δικτατορίας και την αρχή της μεταπολίτευσης. Μας εξηγούσε τότε την αξία του να συμμετέχουμε ως φοιτητές και εν συνεχεία ως νέοι επιστήμονες στην κοινωνική ανύψωση του βιοτικού και πνευματικού επιπέδου του λαού, που θα προέκυπτε κατ’ανάγκη μέσω της προσωπικής ανάπτυξης και διάκρισης του καθένα μας στον τομέα της δράσης του.
Mε απλά και πρακτικά λόγια μας εμύησε στην ιδέα του ΑΓΩΝΑ ως μέσου για την επίτευξη μιας κατά λόγον προσωπικής , κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Τον αγώνα για μια νίκη που θα προκύψει μέσα από τη διαμάχη αντίπαλων καταστάσεων και θα αποτελεί πάντα εκδήλωση μιας ώριμης αναγκαιότητας. Έτσι ακριβώς όπως το είχε αποτυπώσει ο Ηράκλειτος «και γινόμενα πάντα κατ’ έριν και χρεών». Αυτό δυστυχώς σήμερα λείπει αθεράπευτα από τον τόπο. Η απώλεια του Τάκη χωρίς αμφιβολία καθιστά την έλλειψη αυτή εντονότερη.
