|
| Δευτέρα, 24 Σεπτεμβρίου 2007 |
« Οι πολιτικοί πιστεύουν ότι ελέγχουν την τηλεόραση, αλλά αυτοί είναι οι πρώτοι που γίνονται αιχμάλωτοι της τηλεόρασης».
Ζαν Μποντριγιάρ
Ενώ η μαρτυρική Ηλεία προσπαθεί μέσα στα αποκαίδια που άφησε πίσω του ο πύρινος όλεθρος του περασμένου Αυγούστου να βρει το κουράγιο να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της επόμενης ημέρας, όλοι όσοι ζήσαμε το ολοκαύτωμα του τόπου, δύσκολα μπορούμε να λησμονήσουμε κάποιες εντυπωσιακές πτυχές αυτής της δοκιμασίας.
Μεταξύ αυτών, η πλέον σημαντική χωρίς αμφιβολία σχετίζεται με τον τρόπο που η τηλεόραση μετέδωσε ή μάλλον εικονοποίησε την εθνική τραγωδία των καταστρεπτικών πυρκαγιών που ερήμωσαν τον τόπο μας. Ο τρόπος με τον οποίο όλα τα τηλεοπτικά κανάλια μετέδιδαν εικόνες από την εξέλιξη ενός δράματος που διαπιστώνουμε ότι δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Συχνά γινόταν λόγος για ανύπαρκτα γεγονότα (εκκένωση του Νοσοκομείου της Κρέστενας, αερογέφυρα σωτηρίας εγκλωβισμένων στην Βρίνα, στο Γιαννιτσοχώρι κ.α.) και οι αυθαίρετες εκτιμήσεις των γνωστών τηλεοπτικών αστέρων δημιουργούσαν την εντύπωση ότι η πύρινη λαίλαπα που ετροφοδείτο συστηματικά από εκατοντάδες εστίες που έκαιαν ταυτόχρονα σε απρόσιτα ορεινά σημεία της Ηλείας, θα μπορούσε να έχει αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά εάν τα μέσα πυρόσβεσης που διέθετε το κράτος, είχαν χρησιμοποιηθεί κατά ένα άλλο τρόπο.
Βέβαια ποτέ δεν μάθαμε πως με το υπάρχον δυναμικό θα γινόταν εφικτό ένα τέτοιο εγχείρημα. Όμως ο τηλεοπτικός λόγος άκριτα και ανεύθυνα εύρισκε σωρηδόν αφορμές και ευκαιρίες για να κατακεραυνώνει την πολιτεία και την κυβέρνηση που τις ενοχοποιούσαν για ανεπάρκεια και ανικανότητα.
Είδαμε με τον τρόπο αυτόν την τηλεόραση να επιφέρει αποτελέσματα στην Πολιτική.
Να εκβιάζει την δημιουργία δυσμενών πολιτικών κρίσεων εις βάρος συγκεκριμένων πολιτικών και πολιτειακών παραγόντων. Να καλλιεργεί στους πολίτες ένα κλίμα ανυποληψίας εναντίον των αρχών και των αξιωματικών της Πυροσβεστικής. Κλίμα ανασφάλειας, ενώ η χώρα προπορευόταν, προς τις βουλευτικές εκλογές της 16-9-2007.
Η κακή χρήση της τηλεόρασης έγινε ακόμη μια φορά η αιτία μας πολιτικής δυστυχίας. Μιας δυστυχίας που έχει οδηγήσει τους πολιτικούς σε μια ιδιότυπη ομηρεία από τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης και κατ’ επέκταση από τα συμφέροντα που κάθε φορά εξυπηρετούνται μέσα απ’ αυτά. Απέναντι σ’ αυτή την δεινή κατάσταση απαιτείται συνολική και συστηματική αντίδραση, με μοναδικό όπλο την κρατική επαγρύπνηση πολιτών και πολιτικών.
Μα πρώτα απ’ όλα χρειάζεται συνειδητοποίηση των κινδύνων που κρύβει μια τέτοια πραγματικότητα για ολόκληρη την κοινωνία. Μακάρι κάποτε να μπορέσουμε να ζήσουμε συλλογικά χωρίς να έχουμε ανάγκη τα ψέματα της τηλεόρασης.
 |
|||
|
